Canımı, cananımı, en kıymetlimi, bana hayatı öğretenimi, dostumu, güvencemi, sırtımı dayadığım koca dağımı, kısacası dünyadaki bana güven veren Can Babamı kaybettim.. Ne yazık ki onu kurtaramadım, elimden gelen herşeyi yapmama rağmen başaramadım ve ölüm bizi ayırdı. Henüz 60 yaşındaydı, bana göre halâ gençti. Yaşaması gereken, yaşayamadığı ve yapamadığı bir çok şeyi vardı. Maalesef hepsi hayal oldu ve O gitti.. Ne denir, nasıl denir insan bilemiyor. Özlem ile hasret arasında bir yerlerde değişik duygularla düşüncelere dalıyor insan. Keşkeler geliyor insanın aklına. Keşke şunu da yapsaydık, bunu da yaşasaydık diyor insan.. Herşeyin rengi değişiyor, hayatın tadı bile değişiyor. Çünkü canından can gitmiş oluyor. Rabb’im kimseye yaşatmasın. Evet ölüm var ve bir gün hepimize uğrayacak. Ama kabullenmesi maalesef zor oluyor..