Babam vefat edeli 7 ay oldu. Hani derler ya zamanla.. Maalesef zamanla ne unutuluyor ne hafifliyor. Aksine zamanla özlem daha da artıyor. Öldüğünü artık geri gelmeyeceğini, tekrar göremeyeceğini kabulleniyor insan fakat özlem duygusunu bastıramıyor. Bir daha göremeyecek olmanın verdiği acıyı bastıramıyor. Baba kelimesi duyduğunuzda içiniz yanıyor, mesela babalar gününü ilk defa babasız geçirmek ve bundan sonraki tüm babalar günlerini babasız geçirecek olmak
ne yazık ki insanın içinde en derin acı oluyor. Evet hayat devam ediyor, bir şekilde yaşam koşuşturmacası içinde insan kendisini kaybediyor ama kendinle başbaşa kaldığında hemen ilk aklına gelen eksiğin, baban oluyor. Bayramda koşa koşa elini öpmeye gittiğin baban olmuyor mesela, baba evine el öpmeye gitmiyorsun, mezarlığa gidiyorsun. Bulduğun her fırsatta kendini mezarının başında buluyorsun. Acısı hafifliyor mu? Yani hafiflediğini düşünmüyorum, insanın bu acıya alıştığını ve acı eşiğinin arttığını düşünüyorum. Bir çok anıda, bir çok düşüncede onu aramaya başlıyorsun, keşkeler başlıyor, keşke olsaydı diyorsun. Hamd olsun yaşarken kıymetini bilmeye çalıştım, dolu dolu zaman geçirmeye ve kalbini kırmamaya çalıştım. Belki de bunlar biraz olsun içimi rahatlattı. Eğer bunları yapmamış olsaydım sanırım acım daha ağır olacaktı. O yüzden kesinlikle ama kesinlikle yaşarken kıymetleri bilinmeli. Yaşarken zaman geçirilmeli. Çünkü öldükten sonrası çok kötü ve koca bir boşluk..