İnsan alışıyor herşeye bir yerden sonra.. Olmaz dediklerin ama aslında olacağını bildiklerin başına geliyor. İlk başlarda kabullenmek istemiyor, kabullenemiyorsun ama sonra anlıyorsun ki, senin kabullenmemen bir şey değiştirmiyor. Daha sonra ister istemez kabulleniyorsun, kabulleniyor ve bu şekilde devam etsin en azından alıştım diyorsun. Maalesef devam etmiyor. Tam alıştım dediğin yerde yenileri ekleniyor. Eskiden aklına gelmeyen şeyler başına geliyor.. Olgunlaşıyorsun, bunca zaman boş şeylere üzüldüğünü, gereksiz şeyleri kafana taktığını anlıyorsun. Biraz umursamaz, biraz da duygusuz oluyorsun. Çünkü güçleniyorsun, aslında güç dediğin şeyin alışmak olduğunu ve ne kadar çok alışırsan o kadar güçlü olduğunu anlıyorsun. Düşünüyorsun, o ana kadar yaşadığın herşeyi eksiksiz düşünüyorsun. Ve geçmişte acı diye üzüldüğün şeylerin aslında ne kadar boş şeyler olduğunu anlıyorsun. Keşke o günlerde olsaydım da bunları yaşamasaydım diyorsun..
Vel hasıl giden geri gelmiyor, kabullenmediklerin seni terketmiyor.. Bunu çok iyi anlıyorsun..