İnsan bazen öyle köşeye sıkışıyor ki, attığınız her adım tersine atılmış bir adım haline geliyor.
Neyi tutsanız elinizde kalıyor, ne hayal edip heves etseniz, kursağınızda kalıyor.
Hani derler ya, geldiğinde üst üste gelir dertler diye. Tam olarak böyle oluyormuş. Bunu anlıyor insan. Bir kez geldiğinde dertler, ardı arkası kesilmiyor. Bir yerden sonra çabalamayı da bırakıyor insan. Çünkü çaba gösterdikçe daha da dibe battığını hissediyor insan. Ki Çabalamaya haliniz, mecaliniz kalmıyor. Yaptım, çabaladım ama olmadı diyorsunuz ve zor da olsa kabullenmek zorunda kalıyorsunuz. Sonrasında ise sadece düşünceler.. İşin içinden çıkamadığınız onca düşünce sarıyor ki beynini, artık hangisini düşüneceğini ve nasıl mücadele edeceğini bilemez hale geliyorsun. Bir çıkış arıyor insan, bir çözüm ama o çözümü o çıkış yolunu aradıkça sanki daha da kayboluyorsun.
Ve en sonunda yoruluyorsun, yorgun düşüyorsun. Tamam diyorsun, tamam hayat sen kazandın demekten başka çaresi kalmıyor insanın..