Yaklaşık 11 aylık savaşımız 24 Kasım itibari ile sona erdi. Canımdan can Babam Rahmet-i Rahman’a kavuştu. Ne yazık ki zaten beklediğimiz bilinen sonla karşılaşmış olduk. Her ne kadar bilse de insan, beklese de insan yakıştıramıyor işte. Çaresiz kalmak, bir şey yapamamak, elden hiç birşey gelmemesi ve canınızdan çok sevdiğiniz babanızın her geçen gün gözünüzün önünde eriyip gitmesi ve her geçen gün ölüme bir adım daha yaklaşması.. Maalesef tarifi zor bir acı..
11 aydır çok çabaladık, ama bu kanser öyle bir illet ki ne yazık ki girdiği vücudu bitirmeden çıkmıyor.. Henüz kemoterapi süreci biteli 1.5 ay olmuştu ki üstelik gerileme olduğunu duymuş ve sevinmiştik. 1.5 ay gibi kısa bir süre içerisinde yeniden yayılım oldu ve bu kez yayılım daha agresif seyretti. Omur iliğe metastaz sonucunda maalesef 1 ay kadar dayanabildi.. Yani yazacak bir şey de gelmiyor, söz de çıkmıyor. Gitti işte ne yazık ki kendi elimle, canım cananım babamı toprağa vermiş oldum..